طراحی فیزیكی

طرح پیشنهادی در سطح دسترسی بر اساس استانداردهای ISO11801 و اصول كابل كشی ساختار یافته Structured Cabling می باشد كه در این قسمت به بررسی اجزای مختلف این طراحی می پردازیم:

توپولوژی پیشنهادی در كلیه ساختمانها Star و استفاده از Collapsed backbone می باشد. در هر طبقه از هر پریز یك رشته كابل UTP از طریق كانالهای ارتباطی تا محل Rack طبقه كشیده می شود. در محل Rack كابلها در پورتهای Patch Panel اتصال داده می شوند. بدین ترتیب بازای هر پریز یك پورت در Patch Panel خواهیم داشت.در شكل صفحه بعد عناصر یك ارتباط استاندارد نمایش داده شده است.

حال به هركدام از پریزها كه كامپیوتری متصل شود كافیست از پورت متناظر آن در Patch Panel یك اتصال تا پورت سوئیچ طبقه برقرار شود. بدین ترتیب كامپیوتر مربوط به سوئیچ متصل شده و در شبكه قرار می گیرد.

از هر طبقه یك رشته كابل عمودی به Rack مركزی كشیده می شود. در واقع از این طریق طبقات مختلف بهم مرتبط می شوند و یك شبكه یكپارچه ایجاد می شود.

   آشنائی با عناصر یک شبکه محلی 

با این که هر شبکه محلی دارای ویژگی ها و خصایص منحصربفرد مختص به خود می باشد که به نوعی آن را از سایر شبکه ها متمایز می نماید ، ولی در زمان پیاده سازی و اجرای یک شبکه محلی ، اکثر آنان از استانداردها و عناصر شبکه ای مشابه ای استفاده می نمایند . شبکه های WAN نیز دارای وضعیتی مشابه شبکه های محلی بوده و امروزه در این نوع شبکه ها از مجموعه ای گسترده از اتصالات (از Dial-up تا broadband ) استفاده می گردد که بر پهنای باند ، قیمت و تجهیزات مورد نیاز  به منظور برپاسازی این نوع شبکه ها تاثیر می گذارد .
در ادامه به برخی از مهمترین ویژگی ها و عناصر شبکه ای استفاده شده در شبکه های محلی اشاره می گردد :

رسانه های انتقال داده در شبکه های کامپیوتری ، ستون فقرات یک شبکه را تشکیل می دهند . هر شبکه کامپیوتری می تواند با استفاده از رسانه های انتقال داده متفاوتی ایجاد گردد. وظیفه رسانه های انتقال داده ، حمل اطلاعات در یک شبکه محلی می باشد . شبکه های محلی بدون کابل از اتمسفر به عنوان رسانه انتقال داده استفاده می نمایند . رسانه های انتقال داده عناصر لایه یک و یا فیزیکی شبکه های محلی می باشند .

هر رسانه انتقال داده دارای مزایا و محدودیت های مختص به خود می باشد . طول کابل ، قیمت و نحوه نصب از مهمترین ویژگی های رسانه های انتقال داده می باشند .

اترنت ، متداولترین تکنولوژی استفاده شده در شبکه های محلی می باشد که اولین مرتبه با همکاری سه شرکت دیجیتال ، اینتل و زیراکس و با نام DIX ارائه گردید . در ادامه و در سال 1983 موسسه IEEE با استفاده از DIX ، استاندارد IEEE 802.3 را مطرح نمود . در ادامه استانداردهای متعددی توسط کمیته های تخصصی IEEE ارائه گردید .

قبل از انتخاب یک مدل خاص اترنت برای پیاده سازی شبکه ، می بایست کانکتورهای مورد نیاز برای هر نمونه پیاده سازی را بررسی نمود . در این رابطه لازم است سطح کارآئی مورد نیاز در شبکه نیز بررسی گردد .

مشخصه های کابل و کانکتورهای مورد نیاز برای پیاده سازی هر یک از نمونه های اترنت ، متاثر از استانداردهای ارائه شده توسط انجمن های صنایع الکترونیک و مخابرات ( EIA/TIA ) می باشد .

با توجه به لایه فیزیکی مربوطه ، از اتصالات متفاوتی در شبکه های اترنت استفاده می گردد . کانکتور RJ-45 ( برگرفته از registered jack ) متداولترین نمونه در این زمینه است .

برای اتصال دستگاه های شبکه ای از کابل ها ی متفاوتی استفاده می گردد . مثلا" برای اتصال سوئیچ به روتر ، سوئیچ به کامپیوتر ، هاب به کامپیوتر از کابل های straight-through و برای اتصال سوئیچ به سوئیچ ، سوئیچ به هاب ، هاب به هاب ، روتر به روتر ، کامپیوتر به کامپیوتر و روتر به کامپیوتر از کابل های crossover استفاده می گردد .

Repeater ، یک سیگنال را دریافت و با تولید مجدد آن ، امکان ارسال آن را در مسافت های طولانی تر قبل از تضعیف سیگنال فراهم می نماید . در زمان توسعه سگمنت های یک شبکه محلی، می بایست از استانداردهای موجود در این زمینه استفاده نمود . مثلا" نمی توان بیش از چهار repeater را بین کامپیوترهای میزبان در یک شبکه استفاده نمود .

هاب در واقع repeater های چند پورته می باشند . در اغلب موارد تفاوت بین دو دستگاه فوق ، تعداد پورت های ارائه شده توسط هر یک از آنان است . با این که یک repeater معمولا" دارای صرفا" دو پورت می باشد ، یک هاب می تواند دارای چهار تا بیست و چهار پورت باشد . در شبکه های Ethernet 10BAST-T و یا Ethernet 100BASE-T استفاده از هاب بسیار متداول است . با استفاده از هاب ، توپولوژی شبکه از bus خطی که در آن هر دستگاه مستقیما" به ستون فقرات شبکه متصل می گردد ، به یک مدل ستاره و یا star تبدیل می شود . داده دریافتی بر روی یک پورت هاب برای سایر پورت های متصل شده به یک سگمنت شبکه ای مشابه نیز ارسال می گردد . ( بجزء پورتی که داده را ارسال نموده است ) . به موازات افزایش دستگاه های متصل شده به یک هاب ، احتمال بروز تصادم و یا Collision افزایش می یابد . یک تصادم زمانی بروز می نماید که دو و یا بیش از دو ایستگاه در یک لحظه اقدام به ارسال داده در شبکه نمایند . در صورت بروز یک تصادم ، تمامی داده ها از بین خواهد رفت . هر دستگاه متصل شده به یک سگمنت مشابه شبکه ، عضوی از یک collision domain می باشند .

در برخی موارد لازم است که یک شبکه بزرگ محلی به سگمنت های کوچکتر و قابل مدیریتی تقسیم گردد. هدف از انجام این کار کاهش ترافیک و افزایش حوزه جغرافیائی یک شبکه است . از دستگاه های شبکه ای متفاوتی به منظور اتصال سگمنت های متفاوت یک شبکه به یکدیگر استفاده می گردد .  Bridge ، سوئیچ ، روتر و gateway  نمونه هائی در این زمینه می باشند . سوئیچ و Bridge در لایه Data Link مدل مرجع OSI کار می کنند . وظیفه Bridge ، اتخاذ تصمیم هوشمندانه در خصوص ارسال یک سیگنال به سگمنت بعدی شبکه است . پس از دریافت یک فریم توسط Bridge ، آدرس MAC مقصد فریم  در جدول Bridge بررسی تا مشخص گردد که آیا ضرورتی به فیلترینگ فریم وجود دارد و یا می بایست فریم به سمت یک سگمنت دیگر هدایت گردد .
 

فرآیند تصمیم گیری با توجه به مجموعه قوانین زیر انجام می شود :

● در صورتی که دستگاه مقصد بر روی سگمنت مشابه باشد ، Bridge  فریم دریافتی را بلاک و آن را برای  سایر سگمنت ها ارسال نمی نماید . به فرآیند فوق، فیلترینگ می گویند .
 

● در صورتی که دستگاه مقصد بر روی یک سگمنت دیگر باشد ، Bridge  آن را به سگمنت مورد نظر فوروارد می نماید .

● در صورتی که آدرس مقصد برای Bridge ناشناخته باشد ، Bridge فریم را برای تمامی سگمنت های موجود در شبکه بجزء سگمنتی که فریم را از آن دریافت نموده است ، فوروارد می نماید . به فرآیند فوق  flooding می گویند. استفاده مناسب از Bridge ، افزایش کارآئی یک شبکه را به دنبال خواهد داشت  . 

 از سوئیچ در برخی موارد به عنوان یک bridge چند پورته نام برده می شود . با این که یک Bridge معمولی ممکن است دارای صرفا" دو پورت باشد که دو سگمنت شبکه را به یکدیگر متصل می نماید ، سوئیچ می تواند دارای چندین پورت باشد. همانند bridge ، سوئیچ ها  دارای دانش و آگاهی لازم در خصوص بسته های اطلاعاتی دریافتی از دستگاه های متفاوت موجود در شبکه می باشند و دانش خود را نیز متناسب با شرایط موجود ارتقاء می دهند(یادگیری) . سوئیچ ها از اطلاعات فوق به منظور ایجاد جداول موسوم به جداول فورواردینگ استفاده نموده تا در ادامه قادر به تعیین مقصد داده ارسالی توسط یک کامپیوتر برای کامپیوتر دیگر موجود بر روی شبکه باشند .

كارت شبكه (Network Interface Adapter):
كارت شبكه یا NIC ، وقتی كه در شیار گسترش كامپیوتر((expansion slot: سوكتی در یك كامپیوتر كه برای نگهداری بوردهای گسترش و اتصال آنها به باس سیستم (مسیر انتقال داده‌ها) طراحی می‌شود. شیارهای گسترش روشی برای افزایش یا بهبود ویژگیها و قابلیت‌های كامپیوتر هستند قرار می‌گیرد، وسیله‌ای است كه بین كامپیوتر و شبكه‌ای كه كامپیوتر جزئی از آن است، اتصال برقرار می‌نماید. هر كامپیوتر در شبكه می‌بایست یك كارت شبكه داشته باشد كه به باس گسترش سیستم(System's Expansion Bus) اتصال می‌یابد و برای رسانه شبكه (كابل شبكه) به عنوان یك واسطه عمل می‌كند. در برخی كامپیوترها، كارت شبكه با مادربورد یكی شده است، اما در بیشتر مواقع شكل یك كارت گسترش (Expansion Card) را به خود می‌گیرد كه یا به ISA سیستم (Industry Standard Architecture): مجموعه مشخصاتی برای طراحی باس‌ها كه امكان می‌دهد قطعات بصورت كارت به شیارهای گسترش استاندارد كامپیوترهای شخصی آی‌بی‌ام و سازگار با آنها افزوده شوند)، و یا به (PCI(Peripheral Component Interconnect: مجموعه مشخصاتی كه توسط شركت اینتل ارائه شده و سیستم باس محلی را تعریف می‌كند كه امكان نصب حداكثر 10 كارت گسترش سازگار با PCI را فراهم می‌كند متصل می‌گردد.
كارت شبكه به همراه نرم‌افزار راه اندازی (device driver) آن، مسئول اكثر كاركردهای لایه data-link و لایه فیزیكی می‌باشد. كارت‌های شبكه، بسته به نوع كابلی كه پشتیبانی می‌كنند، اتصال دهنده‌های (Connectors) خاصی را می‌طلبند. (كابل شبكه از طریق یك اتصال دهنده به كارت شبكه وصل می‌شود) برخی كارت‌های شبكه بیش از یك نوع اتصال دهنده دارند كه این شما را قادر می‌سازد كه آنها را به انواع مختلفی از كابلهای شبكه اتصال دهید.

عملكردهای اساسی كارت شبكه

كارت شبكه عملكردهای گوناگونی را كه برای دریافت و ارسال داده‌ها در شبكه حیاتی هستند، انجام می‌دهد كه برخی از آنها عبارتند از:

1- Data encapsulation: كارت شبكه و درایور (راه‌انداز) آن، مسئول ایجاد فریم در اطراف داده تولید شده توسط لایة شبكه و آماده‌سازی آن برای انتقال هستند.

2- Signal encoding and decoding: در واقع كارت شبكه طرح كدگذاری لایه فیزیكی را پیاده می‌كند و داده‌های دودویی (binary) تولید شده توسط لایه شبكه را به سیگنال‌های الكتریكی قابل انتقال بر روی كابل شبكه تبدیل می‌نماید. همچنین سیگنال‌های دریافتی از روی كابل را برای استفاده لایه‌های بالاتر به داده‌های دودویی تبدیل می‌سازد.
 

3- Data transmission and reception: كاركرد اساسی كارت شبكه، تولید و انتقال سیگنال‌های متناسب در شبكه و دریافت سیگنال‌های ورودی است. طبیعت سیگنال‌ها به كابل شبكه و پروتكل لایه datalink بستگی دارد. در یك LAN فرضی، هر كامپیوتر هم بسته‌های عبوری در شبكه را دریافت می‌كند و كارت شبكه آدرس مقصد لایه datalink را بررسی می‌كند تا ببیند آیا بسته برای كامپیوتر مذكور فرستاده شده یا خیر. در صورت مثبت بودن پاسخ، كارت شبكه بسته را برای انجام پردازش توسط لایه بعدی از كامپیوتر عبور می‌دهد، در غیر اینصورت بسته را به دور می‌افكند.

كارت شبكه قابل نقل و انتقال (Portable Computer Network Adapters)
بسیار احتمال دارد كه در شبكه شما یك كامپیوتر كیفی و قابل حمل وجود داشته باشد. گستره وسیعی از كارت شبكه‌های مناسب این كامپیوترها قابل دستیابی است. نوعی از كارت شبكه كه در كامپیوترهای كیفی استفاده می‌شود عبارتست از: كارت PCMCIA یا همان PC Card.
كارت PC در یك شیار و یا در یك جفت شیار موجود در كناره كامپیوتر كیفی جای می‌گیرد. كابل شبكه با استفاده از ابزاری به نام "dongle" به كارت PC متصل می‌شود. كارتهای PC جز ابزارهای "Plug-and-Play" هستند، و نیز می‌توان در حالیكه كامپیوتر روشن و در حال فعالیت است، آنها را نصب یا خارج نمود و پس از نصب آنها نیازی به restart كردن كامپیوتر نیست.

نصب كارت شبكه

برای نصب كارت شبكه، توصیه می‌شود كه از دستورالعمل‌های همراه كارت شبكه خود پیروی كنید. سعی كنید كارت شبكه‌ای را خریداری نمائید كه این دستورالعمل‌ها را با خود داشته باشد. اگر قصد دارید از كارتی استفاده كنید كه آن را از كامپیوتر دیگری بیرون كشیده‌اید و یا دوستتان آن را به شما داده است، ابتدا در دو روی آن كارت شبكه نام سازنده و شماره محصول را بررسی كنید. حداقل یافتن نام سازنده - درصورت وجود - آسان است. در درجه دوم،‌ به سایت سازنده در وب مراجعه نموده و اطلاعات فنی دربارة‌ آن كارت شبكه جستجو كنید. سعی كنید شماره محصول، مدل و شماره سریال‌ها را تطبیق دهید. راهی دیگر نیز برای شناختن سازندة‌ كارت شبكه وجود دارد. بر روی كارت شبكه یك كد شش رقمی است كه از حروف و عدد تشكیل یافته است مثل: OOAOC9 )  )
شماره مذكور به OUI (Organizationally Unique Identifier) معروف است. در صورت وجود OUI شما قادر هستید سازنده كارت و نیز درایور مناسب را بیابید. شماره OUI توسط IEEE (Institute for Electrical and Electronical Engineers) تخصیص داده می‌شود و از طریق پایگاه داده‌های آن می‌توان به جستجوی نام سازندگان پرداخت. (www.ieee.org) شما می‌بایست به منظور كاركرد صحیح كارت شبكه در كامپیوترتان، یك درایور برای آن داشته باشید. اگر كارت شبكه‌ای را از یك تولید كننده معروف در دست دارید، این شانس وجود دارد كه ویندوز درایور آن را در فایلهای خود داشته باشد. اما در غیر اینصورت یا باید به دریافت درایور از اینترنت اقدام كنید و یا دیسكت و یا CD-ROM مربوط به كارت شبكه را در اختیار داشته باشید.
برخی كارت‌های شبكه در دیسكت یا CD-ROM خود،‌ یك نصب نرم‌افزاری را پیش‌بینی می‌كنند. سعی كنید این نصب را پیش از رفتن به مراحل بعدی كامل كنید. بهترین راه برای پاسخگویی به سؤالاتی كه در حین مراحل نصب ممكن است برایتان پیش بیاید، مراجعه به وب سایت سازنده است.
 

فرایند نصب كارت شبكه شامل مراحل زیر است:
- جایدهی فیزیكی كارت در كامپیوتر.
- پیكربندی (Configuring) كارت برای استفاده از منابع سخت‌افزاری مناسب.
- نصب نرم‌افزاری راه‌اندازی (device driver) كارت.

در مراحل نصب و راه‌اندازی شبكه ابتدا می‌بایست مسیر كابل‌كشی كه بطور فیزیكی كامپیوترهای شما را به یكدیگر متصل می‌كند مشخص شود. یك روش آسان ولی مؤثر در طراحی مسیر جایگیری كابل‌ها، این است كه با در دست داشتن یك دفترچه یادداشت و یك مداد، از یك مكان دلخواه برای كامپیوتر به سمت مكان دیگر حركت كنید و بدین شكل یك طرح كلی را از كف خانه خود بدست آورید؛ همینطور كه پیش می‌روید هرگونه مانعی را كه می‌بایست فكری برایش كرد یادداشت كنید مثل دیوارها، لوله‌ها، لوازم خانه،‌درخت‌ها و غیره.
اگر قصد دارید كابل‌كشی را بر روی زمین و به موازات لبه‌های دیوار انجام دهید، خوب است كابل‌ها را با استفاده از یك سری نگهدارنده‌های پلاستیكی به دیوار محكم كنید. در هنگام نصب كابل در اطراف مجراهای گرمایی یا تهویه، سیستم‌های خلاء مركزی و یا سیستم‌های برق، دقت لازم را به عمل آورید.
پس از طراحی مسیر كابل‌ها، به اندازه‌گیری مسیر واقعی آنها بر روی زمین بپردازید. فراموش نكنید كه اگر قرار است یك كامپیوتر بر روی میز قرار گیرد لازم است كه فاصله پشت كیس كامپیوتر را تا زمین اندازه‌ بگیرید. همچنین اندازه‌ گوشه‌ها و زوایای دیوارها را بیفزایید. پس از پایان این مرحله مجدداً‌ به اندازه‌گیری مسیر كابل‌ها بپردازید و اندازه‌های قبلی خود را بررسی و اصلاح نمائید. آنگاه همة‌ اندازه‌های بدست آمده را برای بدست آوردن كل طول كابل مورد نیاز، با هم جمع كنید. اندازه‌ای حدود ده فوت را به كل اندازه‌ كابل مورد نیاز بیفزایید، این طول اضافی بابت موانعی است كه به آسانی قابل اندازه‌گیری نیستند مثل زوایا و گوشه‌ها و یا پله‌ها.
برای ادامه كار شما به كابل Cat5 به همراه اتصال دهنده‌های RJ-45 نیاز دارید.
به منظور جایدهی فیزیكی كارت شبكه در كامپیوتر، ابتدا كامپیوتر را خاموش كنید. سپس كیس كامپیوتر را باز نمائید و به دنبال یك شیار (slot) آزاد بگردید. در بازار هر دو نوع كارت شبكه ISA و PCI وجود دارند و شما قبل از انتخاب كارت باید بررسی كنید كه كامپیوترتان چه نوع شیاری را دارا می‌باشد. كارت‌های ISA برای استفاده‌های معمولی شبكه كافی هستند اما امروزه این نوع باس‌ها با PCI جایگزین شده‌اند. در صورتیكه بخواهید كامپیوتر خود را به شبكه‌های پر سرعت (100-Mbps) وصل كنید، باس PCI را ترجیح دهید. پس از خارج ساختن پوشش شیار، كارت را درون شیار جای دهید و آن را محكم كنید.
 

در مرحله دوم،‌ پیكربندی كارت شبكه به منظور استفاده آن از منابع سخت‌افزاری خاص صورت می‌گیرد. مثالهایی از این منابع سخت‌افزاری عبارتند از:

- Interrupt requests (IRQS): یعنی خطوط سخت‌افزاری كه وسایل جانبی از آنها برای فرستادن سیگنال‌ها به پردازشگر و درخواست توجه آن، استفاده می‌كنند.
- Input/Output (I/O) port addresses: این مكان‌ها در حافظه برای استفاده وسایل خاص و به منظور تبادل اطلاعات با دیگر بخشهای كامپیوتر، تخصیص داده می‌شوند.
- Memory addresses: این مكانها از حافظه توسط وسایل خاص و به منظور نصب BIOS با هدف خاصی استفاده می‌شوند.
- Direct memory access (DMA) channels: یعنی مسیرهای سیستمی كه وسایل از آنها برای تبادل اطلاعات با حافظه سیستم استفاده می‌كنند.

كارت‌های شبكه معمولاً از آدرسهای حافظه یا DMA استفاده نمی‌كنند، اما هر كارت شبكه به یك IRQ و نیز آدرس I/O پورت برای برقراری ارتباط با كامپیوتر نیاز دارد. وقتی شما كامپیوتر و كارت شبكه‌ای را داشته باشید كه هر دو از استاندارد "Plug and Play" (یعنی توانایی یك سیستم كامپیوتری برای پیكربندی خودكار وسیله‌ای كه به آن افزوده می‌شود) پشتیبانی كنند، فرایند پیكربندی (مرحله دوم) به طور خودكار انجام می‌گیرد. كامپیوتر كارت شبكه را تشخیص داده،‌آن را شناسایی می‌كند، همچنین منابع آزاد را مكان‌یابی كرده و به پیكربندی كارت شبكه برای استفاده از آنها اقدام می‌كند. عدم وجود مكان "Plug and Play" به معنی آنست كه شما باید كارت شبكه را برای استفاده از IRQ خاص و پورت I/O پیكربندی نمائید و سپس این تنظیمات را با تنظیمات درایور كارت شبكه تطبیق دهید. البته این حالت بیشتر در كارت‌ شبكه‌های قدیمی اتفاق می‌افتد. تقریباً از ویندوز 95 به بعد، ابزارهایی به منظور تشخیص برخوردهای سخت‌افزاری در اختیار كاربران قرار گرفته است. "Device Manager" تنظیمات سخت‌افزاری همه اجزاء را در كامپیوتر فهرست می‌كند، و هنگامیكه در مورد كارت شبكه‌ای كه به تازگی نصب شده، یك برخورد سخت‌افزاری پیش می‌آید، این ابزار شما را آگاه می‌سازد. شما می‌توانید از "Device Manager" برای تشخیص اینكه كارت شبكه با چه وسیله‌ای برخورد دارد و چه منبعی احتیاج به تنظیم دارد، استفاده نمائید.
 

مرحله سوم شامل نصب درایو‌های كارت شبكه است. نرم‌افزار راه‌اندازی (device driver) بخشی از كارت شبكه است كه كامپیوتر را قادر می‌سازد با كارت شبكه ارتباط برقرار كرده و كاركردهای مورد نیاز را اجرا كند. در حقیقت تمامی كارت‌های شبكه برای پشتیبانی از سیستم‌های عامل مطرح،‌ با یك نرم‌افزار راه‌اندازی عرضه می‌شوند، اما در بسیاری از موارد، شما حتی به این نرم‌افزار احتیاج پیدا نخواهید كرد زیرا سیستم‌های عاملی مثل ویندوز، مجموعه‌ای از درایوها را برای مدلهای كارت شبكه پراستفاده و رایج شامل می‌گردند. با وجود امكان "Plug and Play"، علاوه بر تنظیم پیكربندی منابع سخت‌افزاری كارت شبكه، درایور مناسب نیز نصب می‌شود. شما می‌توانید جدیدترین درایورهای مربوط به كارت شبكه را از سایت سازندة آن بدست آورید. البته نصب درایور جدید تنها در صورت بروز مشكل ضرورت پیدا می‌كند.
حال وقت آن است كه در سیستم عامل خود تنظیماتی را انجام دهید تا كامپیوتر شما بتواند جستجو برای كامپیوترهای دیگر و گفتگو با آنها را آغاز كند.
نحوه پیكربندی تنظیمات مربوط به ویندوز در كامپیوتر شما، توسط این مسأله تعیین می‌شود كه آیا در شبكه شما Internet sharing وجود دارد یا خیر. در ادامه بر حسب این مسأله دستورالعمل‌های لازم آورده می‌شود:
Non-Internet Sharing Windows Settings
 

در مورد هر كامپیوتر مراحل زیر را طی كنید:
1. بر روی آیكن Network Neighborhood بر روی desktop راست كلیك كنید.
2. Properties را انتخاب كنید.
3. بر روی Access Control tab كلیك كرده و Share level access را انتخاب كنید.
4. Identification tab را انتخاب كنید.
در اینجا می‌توانید نامی را برای كامپیوتر خود انتخاب كنید.
5. Configuration tab را انتخاب كنید. از Primary Network Logon، Client for Microsoft Networks را انتخاب كنید.
6. سپس یك آدرس IP را به كامپیوتر اختصاص دهید، مثلاً 192.168.O.X. X در هر كامپیوتر منحصر به فرد است و عددی بین 1 تا 254 می‌باشد. در این قسمت عدد Subnet mask را، 255.255.255.0 بنویسید.
Internet Sharing Windows Setting
 

در مورد هر كامپیوتر مراحل زیر را اجرا كنید:
- در Control Panel، بر روی آیكن Add/Remove Program دو بار كلیك كنید. بر روی Windows setup tab كلیك كنید.
- پس از گذشت چند لحظه از لیست اجزاء، Internet tools را انتخاب كنید.
- سپس Internet Connection Sharing را انتخاب كنید.
- در اینجا CD مربوط به ویندوز مورد نیاز است. آنگاه Internet Connection Sharing Wizard اجرا می‌گردد كه پس از پایان آن، كامپیوتر را Restart نمایید.
- می‌توانید از فلاپی دیسكی كه در طی مراحل Wizard ایجاد می‌كنید، در مورد كامپیوترهای دیگر شبكه استفاده كنید (در منوی Run در هر یك از آنها و پس از گذاشتن فلاپی در كامپیوتر اینگونه تایپ كنید: a:\icsclset.exe و سپس Enter را فشار دهید)
لازم به ذكر است در صورتیكه بخواهید شبكه خود را از طریق یك Proxy Server به اینترنت متصل كنید می‌بایست آن را خریداری كرده و تنظیمات مربوطه را انجام دهید. فراهم كننده خدمات اینترنت (ISP) شما باید در مورد استفاده از dynamic IP و یا static IP شما را آگاه سازد. در صورت استفاده از static IP، ISP باید در اختصاص IP به شما كمك كند
 

عملكردهای اینترنت

1-   FTP : یك فایل را از یك كامپیوتر روی اینترنت بازیابی می كند .

2-  E_ mail  : مبادله پیامهای الكترونیكی با سایر كاربران اینترنت .

3-  (WWW(world wide web  : امكان تبادل متن – تصاویر رابین كامپیوترهای محلی و سایر كامپیوترهای مرتبط به اینترنت را فراهم می كند .

4- Tel  net: كار بایك كامپیوتر دیگر روی اینترنت .